December, 5

Today was a big day. At least for me. In my very young years, as a freshman in the field, I got the opportunity  to meet with Dr. Gene Sharp in a very small, informal group of gifted people.

Reading about Gene and his work, I recall my studying time in Leuven, Belgium and the numerous discussions I had there with our group of friends. We were all idealists when starting to study political science. Some became more realistic along the way. Some kept their faith. One among them, was talking about 'the power of the people' and non-violent struggle. "People CAN bring change". Although, we have to await the evolution in Egypt, it shows that this type of struggle can work.

Dr. Gene Sharp, sometimes referred to as 'the Machiavelli of nonviolent struggle' writes about nonviolent struggle as a tool for social change and does so in a very pragmatical way. His thoughts have inspired many people during their struggle for freedom and democracy. Not the least the people struggling lately in Egypt, Tunisia, Syria,... And so did he inspire the sixteen people around that round table. Gene explained us how he developed the idea of "how to get rid of war" in his younger years. Our history is characterized by a tradition of struggle by violence and since our history is like this, we perceive violent struggle as the way it should go. But does it have to be like that? Are there no other ways?

Therefore, we need to study the tactics of nonviolence is the situations where it works, to make it work elsewhere. We could apply it as a principle, as a religion, where from no deviation is possible. Change is not achieved spontaneously from one day to another. It needs organization, preparation and a strategy. "How can we win? How can people be prepared for the struggle? What are the weak spots of your opponent? Take him there!". And this is perhaps the task for this small group of people in Sweden or in Europe. To spread the knowledge available and improve the access to these tools. To study weaknesses of dictatorships and totalitarian systems. We should not take control of other's revolution or change. We should maintain a level of distance and give ownership a chance.

Since 9/11, international relations are dominated by a fear of terrorism and an increase in military capacities is encouraged to conquer this threat. Weak or failed states are seen as dangerous and hotbeds for terrorists.If the extensive communication of today had not existed, who knows we might have ended up in a Cold War all over again.

For Sweden and Europe, the situation today is different. The challenges are different. Though, an expansion of Sweden's military potential is not going to make it safer from a threat from Russia. The military is not going to give it the right solutions.

Gene might have reached the honorable age of 84 and might be physically not as vivid anymore as he used to be. Thus the stronger is activist speech. And although his theory is very useful for certain struggles, it is not applicable in all contexts. Some struggles require a certain "ripeness" and others are more complex and a diverse range of people/groups are involved. Some conflicts are more complex. But the predicted breakthrough of Gene’s ideas has taken place. That is a Right Livelihood Award worth.

Veel te snel

Zo gaat dat hier. Nauwelijks tijd om enkele woorden op dit virtuele blad te zetten. Toch de laatste maand. Enkele impressies..

Ik weet niet goed waar te beginnen. Iets grappig dan.

Uppsala heeft een grote, grote studentenresidentie, genaamd Flogsta. Elke avond om 22u. schreeuwt iedereen daar de longen uit zijn lijf. Ze noemen het 'the flogsta scream'. Die Zweden toch!

We speelden de Zweedse scrabble met Hot Shit Savanne Marianne als winnares. Oh ja, Marianne is onze Zweedse huisgenoot en Greg is onze Canadees in huis. Samen ontwikkelen we nieuwe hobby's zoals dumbster diving en paddestoelen plukken.

Naast paddestoelen plukken beginnen we een echt Zweeds leven te leiden. Sporten. Thee drinken. Kaarsen aansteken. Modebewuste mutsen dragen. Fika twee maal daags. (Met geslaagde pompoencake naar het recept van Jeanneke).Light beer drinken of alcohol met een zo hoog mogelijk alcoholpercentage.

Op zondag was het zondag en volgde ik de uitslag van de verkiezingen in België. Ik keek de resultaten na in Houthalen-Helchteren, waar NVA niet de grootste partij was en ik moest glimlachend terugdenken aan Bram.

Na het bezoek van een bende Duitsers, heb ik mijn Duits vocabularium wat betreft 'pöbeln, treiben and ich könnte schön wieder' nogmaals geoefend.

Life & Peace. Ik werk daar graag. Ik ben oprecht geïnteresseerd in het onderzoek dat ik momenteel doe in de hoop dat we snel een nieuw initiatief rond peacebuilding kunnen starten, op een regionaal niveau in de Hoorn van Afrika. Ik durf zelfs de tijd uit het oog te verliezen, zodat ik langer werk dan nodig. (ja, ja, Streber, al goed)

Chimamanda Ngozie Adichie. Een schrijftser uit Nigeria waarvan ik vorige week op de conferentie voor het 50-jarige bestaan van het Nordic Africa Institute een lezing bijwoonde. Ze sprak over Afrika en het beroerde mijn hoofd en mijn hart.

En nu moet mijn hand rusten. Na een fiets-botsing weliswaar met Sarah, een kapot wiel en een fiets die naar  huis moest gedragen worden, ben ik volledig stijf en een klein beetje pijnlijk. Gelukkig krijg ik een kus op die pijntjes van den Duits..

Terug van weg

'Esmeraldainsweden' klopt weer. Sinds maandagavond zijn we gearriveerd in Zweden. Nu kan ik de titel van deze blog weer volle eer aandoen. Ik schrijf in de 'we'-persoon, want Matteo en ik zijn vertrokken op de 27-uur lange busreis naar het verre Uppsala dat net iets boven Stockholm ligt. We hebben 'Belgium, the good life' van warme familiebanden en heerlijke vriendengroepen achter ons gelaten en hopen hier in Zweden beide wat op te steken over een meer vredevolle wereld.

Na een schattenjacht in onze tuin/jungle (lees: de sleutel vinden, verstopt door de huiseigenaar), moesten we eens twee keer kijken naar het huis dat voor ons stond. We zijn met ons gat in de boter gevallen, zoals ze dat zo schoon in het Nederlands zeggen. 'Amai', zei Matteo. Het enige Nederlandse woord dat hij kent naast 'Danku' en 'Daag!'. We wonen voortaan in een typisch Zweeds ingericht huisje, met lichte kleuren, houte afwerking en kleine gezellige lichtjes overal. We hebben een afwasmachine en een diepvries. We moeten af en toe iets gek doen vooraleer ik begin te vrezen dat ik 40 ben.

Vanavond trekt er een ander Duits koppel bij ons in, Philipp en Sarah, die net terugkomen van 9 maanden Oeganda en lekker vredevol met ons willen samenwonen. Ook Elias en zijn vriendinnetje komen vanavond ons huis vullen. Wie nog wilt langskomen, u bent altijd zeer welkom, neem gerust even contact op met Van den Bosch organisations team!! In het weekend wordt het huis nog verder gevuld met bijstand van mijn mama en volgende week door Kevin en zijn vrouw, de huiseigenaars die binnenkort naar Oslo verhuizen .

Deze ochtend mocht ik langskomen op het onderzoeksinstituut waar ik de komende 6 maanden stage zal lopen. Hier in Zweden werken zo'n 15 mensen voor Life and Peace Institute en de meeste van hen heb ik al ontmoet. We hebben ons in de gemeenschappelijke ruimte samen aan tafel gezet en 'fika' gedaan. Zweeds voor koffie en gebak. Joepie! Ik werd omringd met verhalen en anekdotes, publicaties om me te helpen bij mijn thesis en alle mogelijke hulp om mij een verblijfsnummer te geven alhier, evenals een bankrekening en goedkope meubels. Ik had het niet anders verwacht. Ik kijk er nu al naar uit om hier te werken!

Ik was er volledig klaar voor.
Ik was al langer aan het wachten. Ik was mentaal voorbereid.
De eerste groene verse grassprieten zijn niet aan mijn wellustig, of moet ik welkijkend zeggen, oog ontsprongen. Enfin. Ik had de nodige attributen aangeschaft.
De zonnebril. Het zomerkleedje met bloemen. Ergens opgeborgen, wachtend op de zon.
Gisteren was het dan zo ver. Hup, spullen gepakt uit dat donker hoekje in mijn kast en de lente begroet.
Het is zover, ze is er. Teken van nieuw leven! Vandaag in volle blijdschap mijn zomerkleren terug aangetrokken.
Thuisgekomen met een flinke douche van meneer Regen.
Ne optimist, dat ben ik wel! Yes!

2012

Because they're building a better world in 2012. 

United Nations International Year of Co-operatives

'If a tree falls' is een documentaire over het Earth Liberation Front. Een beweging die zich inzet voor het behoud van het beetje natuur dat ons nog rest. Wist u, dat 95% van de bossen ter wereld al gekapt zijn en deze beweging vecht voor het behoud van die laatste 5%?

Na jaren van vreedzame betogingen, brieven schrijven en protesteren, overwint de man met de grootste portefeuille nog steeds. Want de economie is het hoogste goed en gehoorzaamt naar haar eigen wetmatigheden (grillen) en hierin is weinig plaats voor menselijk en ethische motieven. En hoewel betogen en protesteren een vrijheid van de burger is, mag de Amerikaanse politie betogers hardhandig aanpakken. Wat bedoel ik hiermee? Mensen hun broek aftrekken en hun gevoelige delen bespuiten met pepperspray. Mensen in hun ogen spuiten met pepperspray zodat ze hun protest zouden stoppen.

Is dat nog menselijk? Kan dit? Mag dit? Ben ik dan naïef of een wereldverbeteraar of een typische student, als ik de volgende (korte) redenering maak? Het idee is toch nog steeds dat mensen vertegenwoordigers verkiezen om het land te leiden ter ere van een gemeenschappelijk goed. En om deze macht uit te oefenen, worden ze een zeker 'monopolie' op het gebruik van geweld toegestaan. Maar betekent het dat je mensen mag pijn doen omdat ze hun ideeën verdedigen?

En snapt u nu ook dat mensen tot eco-'terrorisme' in staat zijn gezien zulke omstandigheden. Als het vreedzaam protesteren niet gehoord wordt en toch ernstige gevolgen heeft. Als mensen kostbaar landschap vernietigen omdat ze daar geld aan kunnen verdienen. Staat geld echt boven waarden? (wel, ik heb makkelijk praten, want mijne frigo zit vol, maar toch..)

Misschien ben ik naïef en onwetend en weet-ik-veel... Maar liever dat dan toegeven aan zulke onmogelijkheden. Of zoals Stéphane Hessel het zou zeggen: 'Indignez-vous!'.